W ramach tarczy antykryzysowej wprowadzono zmiany w uldze na złe długi w podatku dochodowym. Jest to forma wsparcia dla firm dotkniętych negatywnymi skutkami ekonomicznymi z powodu COVID-19. Zmiany dotyczą wyłącznie dłużników, stosowanie ulgi przez wierzycieli pozostaje bez zmian.

Wyłączenie stosowania regulacji ulgi na złe długi w stosunku do dłużników w ramach tarczy antykryzysowej

Przepisy dotyczące złych długów w PIT i CIT nie będą stosowane w odniesieniu do zaliczek dłużników, którzy powinni powiększać podstawę obliczenia zaliczek o niezapłacone zobowiązania. Dłużnicy będą mogli skorzystać z tego rozwiązania (w odniesieniu do okresów rozliczeniowych za 2020 rok), jeżeli:

• ponieśli w danym miesiącu negatywne konsekwencje ekonomiczne z powodu COVID-19,
• osiągnięte przez nich przychody są niższe o co najmniej 50% w stosunku do analogicznego miesiąca poprzedniego roku podatkowego (z określonymi włączeniami).

Jak działa ulga na złe długi? Kto może skorzystać? Kto musi stosować? Krótkie przypomnienie:

Uprawnienia wierzyciela

Wierzyciel, który nie otrzymał należności lub jej części w okresie 90 dni od dnia upływu terminu płatności określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie (od 1 stycznia 2020 r.), ma prawo:

• zmniejszyć podstawę obliczenia podatku o wartość tej należności lub jej części albo
• zwiększyć poniesioną stratę.

Uprawnienie do zmniejszenia podstawy opodatkowania albo zwiększenia straty przysługuje przedsiębiorcy, który wcześniej zaliczył wartość tej należności do przychodów, jeśli nie została ona wcześniej uregulowana lub zbyta. Zmniejszenia podstawy opodatkowania lub zwiększenia straty dokonuje się w zeznaniu podatkowym za rok, w którym minęło 90 dni od upływu terminu płatności należności. Ulga może być stosowana już w okresach miesięcznych- przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy.

W przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zmniejszenia podstawy obliczenia podatku albo zwiększenia straty należność zostanie uregulowana lub zbyta, podatnik zwiększa podstawę opodatkowania o tę należność w zeznaniu podatkowym za rok, w którym należność została uregulowana lub zbyta.

Jeżeli kwota straty jest mniejsza od kwoty, o którą ma być zmniejszona, różnica zwiększa podstawę opodatkowania.

Obowiązki dłużnika

Dłużnik, który nie uregulował zobowiązania lub jego części w okresie 90 dni od dnia upływu terminu płatności określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie (od 1 stycznia 2020 r.), jest zobowiązany do zwiększenia podstawy obliczenia podatku lub zmniejszenia straty. Obowiązek zwiększenia podstawy obliczenia podatku lub zmniejszenia straty dotyczy dłużnika, który wcześniej zaliczył wartość zobowiązania do kosztów uzyskania przychodów.

Zwiększenia podstawy obliczenia podatku lub zmniejszenia straty należy dokonać w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu płatności. Jeżeli najpóźniej w dniu złożenia zeznania podatkowego, dłużnik ureguluje zobowiązanie, nie musi stosować regulacji dotyczących ulgi na złe długi.

Uwzględniając, że ulgę na złe długi stosuje się w rozliczeniach miesięcznych (przy ustalaniu zaliczki na podatek), dłużnik zobowiązany jest do zwiększenia podstawy obliczenia podatku lub zmniejszenia straty, już od miesiąca, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu płatności określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Jeżeli wartość zobowiązania jest wyższa od kwoty straty podlegającej zmniejszeniu, różnica zwiększa podstawę opodatkowania.

W przypadku gdy po roku podatkowym, za który dłużnik zwiększył podstawę obliczenia podatku lub zmniejszył stratę, następnie ureguluje zobowiązanie, ma prawo zmniejszyć podstawę obliczenia podatku lub zwiększyć stratę w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym zobowiązanie zostało uregulowane. Jeżeli wartość zmniejszenia podstawy obliczenia podatku jest wyższa od tej podstawy, zmniejszenia o nieodliczoną wartość dokonuje się, przez okres nie dłużej niż 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, za który powstało prawo do zmniejszenia.

Warunki stosowania ulgi

Zarówno w przypadku prawa do skorzystania z ulgi przez wierzyciela, jak i obowiązku jej zastosowania przez dłużnika muszą być spełnione łącznie trzy warunki:

1. dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2. od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę - gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;
3. transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Artykuł ma charakter informacyjny i nie stanowi porady podatkowo-prawnej.